Nature points his vinger!

Na een week van hard werken aan ons project en een zeer druk weekend, ben ik nu aan het bijkomen en heb ik tijd om jullie weer op de hoogte te houden van onze avonturen.

Afgelopen week in het kort:
·Maike heeft bijna haar kamer af laten branden. Was vergeten dat ze twee synthetische truitjes over de lamp had gehangen en zette deze niets vermoedend aan. Tiska rook iets vreemds en ja hoor, een mooi gat in haar truitje. Gelukkig geen verdere schade.
·Ik, Sofie, was weer eens mijn sleutel vergeten in mijn kamer. Dit keer gelukkig wel met kleding aan, want naakt naar de receptie…
·Men vindt ons hier ATLETISCHE lichamen hebben. Jullie snappen, we paraderen nu alleen nog maar in super strakke kleding en topjes in de ronte.
·We hebben niet alleen een Amerikaans accent aangenomen, maar specialiseren ons op dit moment ook op de ‘slang-taal’, zoals: ‘for sure’, wordt nu ‘for sho’ of zoals Snoop doggie dog zou zeggen ‘for shizzle’.

Dinsdag van 9 tot 5 erg hard aan ons project gewerkt. We wilde eigenlijk deze dag een fase afronden, maar dit bleek veel meer tijd te kosten dan gedacht. Dus hebben we onszelf hiervoor nog een dag extra gegeven.
Na het eten hebben Shanna en ik meegedaan met een Basketbal wedstrijd in ons gebouw. Erg leuk, alleen moeten Shanna en ik nieuwe schoenen kopen. Mijne zijn te glad, waardoor ik al een keer een buikschuiver heb gemaakt en geen bochten kan maken tijdens het hardlopen en Shanna moest eerder afhaken vanwege blaren.

Woensdag was dé dag, dat we onze eerste eigen participanten uit het onderzoek gingen testen. Er zou een echtpaar komen die beide apart door ons getest zouden worden. Shanna en ik gingen de meetinstrumenten bij de mevr. Afnemen en Tiska en Maike bij de meneer. Er moesten twee soorten testen afgenomen worden, dus konden we deze met elkaar afwisselen. Tiska en Maike begonnen in een ruimte met keuken met het afnemen van de meer ergotherapeutische meetinstrumenten en Shanna en ik in een andere ruimte met de meer neurologische.
Het testen heeft uiteindelijk 4 uur geduurd. Hier zit wel wachttijd/pauze bij inbegrepen, maar toch een lange rit. Het afnemen van de meetinstrumenten viel ons erg mee. Alles was soepel verlopen en we zien het nu allemaal zitten om de volgende keer de testen in ons eentje af te nemen. Nu rest ons het wachten op de volgende participanten!
Toch waren we na die vier uur helemaal gesloopt en besloten we met het mooie weer een terrasje te pakken. Onder het genot van een drankje en hapje, want dat hadden we wel verdient, nog nagekletst over onze ervaringen en natuurlijk onze grootste hobby mensen bekijken uitgevoerd.
’s Avonds zijn Maike en Tiska nog naar de film gegaan, ‘Failure to launch’. Shanna en ik hadden hier geen zin in en zijn gaan tafeltennissen.

Donderdag weer hard aan de slag gegaan met ons eigen project. Vandaag wilde we echt alle producten afhebben voor deze fase, dus dat was weer van 9 tot 5 achter de computer.
Het was weer lekker weer, dus Maike en ik wilde niets liever dan nog even de frisse lucht in. Heerlijk met zijn tweeën op een terrasje gezeten en ons eerste ijsje dit jaar gegeten! Shanna en Tiska moesten nog wat dingen voor de NVE (Nederlandse Vereniging voor Ergotherapie) regelen, dus die bleven bij de computers.
’s Avonds was er weer volleybal, dus waren Maike, Shanna en Tiska van de partij. Ik sloeg toch nog maar 1 keer over, want mijn polsen waren nog steeds flink blauw. Wel ben ik nog gaan trainen in de gym.
Voor het eten snel met zijn allen gedoucht, want deze avond was er international night in Bar Italia. Ook zouden daar weer een aantal van onze Amerikaanse vrienden zijn, dus dit konden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. Het was een erg gezellige bar met deze avond Oosterse dansmuziek. Verstandig als we waren toch op tijd weer naar onze kamers terug gekeerd, want de werkweek was nog niet voorbij.

Vrijdag zijn we weer om 9 begonnen met werken, in de hoop ’s middags van het zonnetje te kunnen gaan genieten. Meteen hard aan de slag gegaan met de start van een nieuwe fase in ons project. In deze fase gaan we dieper in op de te onderzoeken ergotherapeutische meetinstrumenten, wat ons allemaal erg interessant lijkt. We horen van verschillende kanten dat jullie niet alleen onze ontspanningsactiviteiten willen lezen, maar ook van ons project, dus zullen we voortaan meer aan jullie wensen proberen te voldoen.
Na de lunch de auto van Carolyn geleend om boodschappen te doen. Na alle spullen in de juiste kamers op de juiste plek te hebben opgeruimd, zijn we allen richting terras gespeurd. De serveerster rade ons het drankje ‘Long Island’ aan, dus deze vanzelfsprekend uitgeprobeerd. Dit smaakte naar meer en het zonnetje ook, dus nog een drankje besteld op het weekend!
Terug bij de dorm snel gegeten en omgekleed, want deze avond gingen we naar onze eerste professionele ijshockey wedstrijd. Tim, een van de ergotherapie studenten, kwam ons met zijn vrouw (jaja, men trouwt hier vrij vroeg) ophalen.
Aangezien we na de ijshockey wedstrijd uit zouden gaan met twee andere Nederlandse meiden, hadden we ons niet echt op de wedstrijd gekleed. Gelukkig zaten we helemaal bovenaan in het stadion, ver van het ijs, wat de warmste plek is. Ondanks de hoogte, konden we alles goed zien, zelfs de puk konden we volgen. Máár, voordat de wedstrijd kon beginnen moest eerst het volkslied gezongen worden. Het licht ging uit, iedereen stond op, kijkend naar de Amerikaanse vlak en zong uit volle borst mee. Tja, het Wilhelmus heeft toch wat minder impact.
Voor de wedstrijd dachten we nog dat ijshockey om het maken doelpunten ging, maar al snel kwamen we er achter dat dit niet het geval was. De gevechten die tussen de spelers kunnen ontstaan, zijn namelijk het meest spectaculair. Iedereen staat op en begint zijn speler aan te moedigen. De scheidsrechters doen niets (bang om zelf een klap te krijgen) totdat een van de spelers op de grond valt.
We vonden het erg leuk om zo’n ijshockey wedstrijd mee te maken, ondanks dat ons team, de St. Louis Blues, met 2 – 4 verloren hadden.
Na de wedstrijd, rechtstreeks naar Morganstreet Brewery gegaan. Jaqueline (nl) en haar maatjes, kwamen een uur later. In tussentijd alvast een drankje (hoewel, de bierflesjes waren hier ‘American-size’) genuttigd en gepoold.
Later op de avond zijn we met hun naar een andere ruimte van deze tent gegaan, want daar kon je dansen (ofwel, ‘booty-shaken’). Helaas konden we het podium niet op, want die werd door een vrij stevige dame (‘Missy Elliot’ x3) in beslag genomen. Beter nieuws is dat we alweer een Nederlandse, Suzan, hebben opgeduikeld. Zij is hier al vier maanden en was erg blij ons tegen te komen.

Zaterdag lekker uitgeslapen om vervolgens neer te ploffen op een terrasje. Dit dachten meer mensen, dus waren alle tafeltjes bezet. Slim als we waren onze mango-passiefruit-smoothie bij Coffee Cartel gehaald en aan een tafeltje voor een gesloten restaurant gaan zitten. Uiteraard in het zonnetje.
Om 4pm werden we door Binyam opgehaald. Hij had speciaal voor ons een Ethiopische maaltijd, ‘meetameeta’ (of iets in die richting), gemaakt. Helaas heb ik hier niet van kunnen proeven, aangezien hij vergeten was dat ik geen vlees eet. Gelukkig had hij ook salades gemaakt, dus heb ik daar mijn buikje rond van gegeten.
Om 5pm kwamen er nog veel meer vrienden van Binyam en zijn huisgenoot, Damien, om Basketbal te kijken. Tiska en ik hebben toen de BQ van Damien overgenomen, omdat wij niet zo nodig met het lekkere weer achter de TV hoefden te zitten.
De tweede wedstrijd wel met zijn allen gekeken. Was erg gezellig en we zaten in goed gezelschap, alle medische specialiteiten waren vertegenwoordigd. Door de radioloog en de plastisch chirurch (bij ons op de achterbank), terug naar de dorms gebracht om ons om te kleden. Vervolgens door een neuroloog opgehaald om uit te gaan. Eerst twee bars (‘Copia’ en ‘Lucas’) bezocht waar we heel gezellig met iedereen hebben kunnen praten, maar niet konden dansen. Dus uiteindelijk in club OZ beland, waar we vorige week ook heen waren geweest. Maike, Shanna en Tiska hadden hun Europese ID bij zich, maar deze accepteerde de security guards niet. Dit laten we natuurlijk niet zomaar gebeuren, dus Tiska dook meteen op de eerste en de beste politie-agent af. Deze wilde voor ons garant staan, waardoor we na tien minuten toch binnen stonden! De Amerikaanse mannen zwaar onder de indruk, want het is blijkbaar niet gewoonlijk om een agent aan te spreken.
Tot 5am achter elkaar gedanst op de Amerikaanse manier, wat een bijzonder goede work-out is!

Zondag hebben eerst Maike en Tiska met hun familie gesproken, waarna het de beurt van Shanna was. Maike, Tiska en ik zijn toen naar Coffee Cartel gegaan om voor de afwisseling weer te genieten van een smoothie in het zonnetje. Eind van de middag weer terug gekeerd naar de dorms, waar Shanna nog lekker aan het kletsen was. Nog geen vijf minuten binnen, ging het weeralarm af! Hier had Carolyn ons al meerdere malen voor gewaarschuwd, dus meteen haar opgebeld om te vragen of we nu naar de kelder moesten rennen. Volgens haar was dat nog niet het geval, maar ze raadde ons wel aan met al onze belangrijke persoonlijke documenten en computer beneden bij de TV te gaan zitten. Hier zaten we dan, als enigste van het hele gebouw. Het weerbericht op de TV was inderdaad vrij verontrustend, maar gelukkig belde Carolyn na een half uur op dat de storm St. Louis voorbij was.
’s Avonds hebben Maike en Shanna nog gevolleybald. Tiska en ik zijn vroeg ons bed in gedoken.