Florida!

Florida! Eindelijk!!
Na weken van heel hard werken aan ons adviesrapport is deze vakantie daadwerkelijk aangebroken! Lekker chillen! Dat we dat chillen en rustig aandoen vanaf het vertrek van onze kamers in St. Louis wel heel letterlijk namen bleek toen onze namen omgeroepen werden voor een "final boarding call" op het vliegveld van St. Louis! Oeps!! We dachten echt dat de stewardess ons verteld had een kwartiertje voor vertrek bij de gate te zijn... Omdat Maike nog bij de security check moest wachten totdat de laptop "vrijgegeven" werd en ik nog op mijn sokken stond zetten Shanna en Sofie het op een lopen! Zij hebben letterlijk de deur van het vliegtuig voor Maike en mij opengehouden, omdat men net bezig was met het sluiten van de gate. Pffff!! Net op het nippertje struikelden we het vliegtuig in om er een uurtje later in Memphis een stuk rustiger en nog steeds lacherig van de domme actie weer uit te komen. Op naar Florida! Op het vliegveld van Fort Lauderdale hadden we al meteen aansprak van mannen (hoe kan het ook anders...) die ons met veel goede raad met de taxi naar Deerfield Beach lieten gaan. 's avonds laat kwamen we aan in het hotel. In eerste instantie sloeg de schrik ons op het hart, want het hotel leek veel weg te hebben van het "hotel" in Charlotte (North Carolina). Maar de volgende ochtend bleek er hier wel water in het zwembad te zitten en bleek er een prima ontbijt te zijn. Palmbomen voor de deur en 30 graden doen het overigens ook altijd goed! ;) Het enige nadeel was de nacht zonder airco, want die bleek kapot... Beetje jammer als het in de kamer warmer is dan daarbuiten... Gelukkig konden we diezelfde dag nog naar een andere kamer verhuizen waar de airco het wel deed. Deze zondag zijn we echter in eerste instantie met de gratis shuttle naar het strand gegaan! We konden niet langer wachten! Prachtige palmbomen, witte stranden en helderblauwe zee maakten ons plaatje van Florida compleet! Dat ook de "Baywatch" lifeguards aanwezig waren merkten we toen er tegen Shanna en Maike gefloten werd... Oh oh oh, volleyballen op het strand, hoe kom je erbij actief te doen op een stuk strand wat voor "ouderen" bedoeld is! Hahaha! :) Ook de lifeguard moest hartelijk om onze actie lachen, waarna hij ons naar het "jongeren" gedeelte aan de andere kan van de pier verwees. Hier mochten we tenminste wel volleyballen, tennissen en met luchtbedden (Maike en Shanna) in het water!
Op de terugweg hadden we de laatste (16.30) shuttlebus gemist, dat krijg je van 2 cocktails voor de prijs van 1 ;), waardoor we in gesprek raakten met een stel "hurricane hunters" uit Texas. Die mannen reizen hurricanes achterna om de schade te herstellen en komen zo overal in Amerika terecht. Ze waren echt een beetje lomp en stoer aan het doen voor ons, door bommetjes in het zwembad te maken, keihard met hun motoren te knetteren en zoveel mogelijk bier te drinken... Maar geen kwaadwoord over deze "hunters" hoor, want ook zei hebben ons naar het hotel gebracht, opgehaald om wat te gaan drinken bij het strand en weer teruggebracht! Scheelde weer wat taxiritjes! :) Bij JB's werd er voornamelijk reggae gedraaid, muziek die prima bij de warme avond pastte. Deze zondagavond ontmoetten we onze eerste nieuwe Braziliaanse vriend, Nelson. Een echte surfdude die al 4 jaar in Deerfield werkt om vooral veel geld te verdienen om weer terug naar Brazilie te kunnen. Toen Shanna zich aan Nelson voorstelde bleek hij na 3 keer herhalen nog haar naam niet te geloven, want wat blijkt... Shanna (fonetisch) is in het Braziliaans een scheldwoord voor "het vrouwelijk geslachtsorgaan", zoals Nelson dat door een vriendin liet uitleggen. Wat een grap! Vanaf toen was Shanna dus Shania voor Braziliaanse mensen! :)
Maandag weer lekker naar het strand, maar deze keer wat meer in de schaduw van de pier-brug gelegen, omdat we ons toch aardig aan de zon van zondag verbrand hadden... Zelfs Maike! Na een heerlijke smoothie bij Ben & Jerry's en een avondsessie beachvolleybal van Maike (al in haar spijkerrokje!) gingen we naar Nelson voor een BBQ Brasilian style! Dat blijkt veel vlees met veel zout en veel bier te zijn! Sofie werd daarom, vegetarisch als ze is, al snel door de Brazilianen als konijntje bestempeld. Tsja... Mensen die vegetarisch zijn komen niet veel voor bij deze Braziliaanse carnivoren! :) Na de, voor mensen die wel vlees eten, lekkere BBQ kwam de gitaar van Nelson tevoorschijn. GEWELDIG!! Met liedjes van Bob Marley en Jack Johnson en steeds meer Braziliaanse vrienden die aankwamen lopen, skateboarden of rijden werd het “positive vibration” gevoel compleet. Deze mensen leven echt om het leven, zo anders dan de vele Amerikanen die we hebben ontmoet die (lijken te) leven om te werken… Ze genieten echt van elke dag, van elk moment samen en van de kleine dingen in het leven die zij heel groot maken. Zoals bijvoorbeeld het feit dat er voor iedereen die langskomt vlees op de BBQ ligt. Voor ons is dat best normaal, maar voor deze Brazilianen is het iets waar ze zo van genieten; eten betalen voor andere mensen. Als je dat doet dan ben je echt rijk! Nou, na deze bijzondere avond voelden we ons inderdaad rijk. Rijk met afstuderen in Amerika en op vakantie naar Florida met een gitaarspelende Nelson op de achtergrond. Het werd ons goed duidelijk in wat voor luxe positie wij ons begeven (hebben) in St. Louis, met onze neurologen en chirurgen vrienden. Positive vibration werd dan ook ons motto voor de rest van de vakantie in Florida!
Dinsdag zijn we met de trein naar Fort Lauderdale gegaan, ongeveer 15 minuten ten Zuiden van Deerfield Beach. Na een tour door de stad met de gratis shuttle zijn we van het busstation naar het strand gelopen, wat toch wel wat verder bleek dan gedacht. Toen we bij het strand aankwamen zijn we dan ook meteen neergeploft en de zee ingedoken. Gelukkig was het redelijk bewolkt, goed voor onze gevlekte, gestreepte en gestippelde verbrande huid! Fort Lauderdale is groter en toeristischer dan Deerfield Beach, dus winkelen, ijsjes en uiteten moesten uitgeprobeerd worden! Omdat we de laatste trein van 20.36 wilden halen en de bus niet kwam namen we een taxi naar het treinstation van Fort Lauderdale. Dachten we… Want toen de taxichauffeur stopte bleek ie ons een station verder gebracht te hebben. Heeeel aardig, maar niet heus! #&^%$^%#!! (of rrrrrrr, zoals Shanna zou zeggen :)) Na twee keer zoveel geld betaald te hebben zijn we maar uitgestapt… Na een frisse duik in het zwembad van het hotel door Maike, Shanna en Sofie (ik wilde even chillen op bed) en een drankje in de tuin van het hotel hadden we weer nieuwe vrienden gemaakt. Een jongen die ervan overtuigd was (is) in een beroemde band te spelen en Mike. Vooral nieuwe vriend Mike bleek een handige actie, maar daarover later meer…
Woensdag zijn we weer naar Deerfield Beach geweest. Nadat we 2 haaien in het water zagen zwemmen (bleken later ongevaarlijke baby-haaien te zijn, maar toch!) hebben we voor verkoeling niet het water maar de schaduw van de pier/brug opgezocht. Daar zijn we ook nog even opgeweest, om naar de enorme platvissen in het water en de vissers te kijken. ’s Middags hebben we op het hete zand van Deerfield Beach onze beachvolleyballen kunsten aan Nelson en zijn Braziliaanse vriend David laten zien… Pff, beachvolleyballen is moeilijker dan het eruit ziet! Alleen Maike kwam niet a-motorisch over! :) Nadat we met opgeblazen luchtbedden en al in de taxi terug naar het hotel gingen (de vroege shuttle bus hadden we maar opgegeven) kregen we na het eten allemaal een heerlijke cocktail aangeboden van twee jongens die Maike, Shanna en Sofie de dag ervoor in het zwembad tegenkwamen, en van Mike. Tsja… Mike… Mike is een jongen (of een man??!) van 28 die al 3 weken in het hotel woont, omdat hij geen woonruimte kan vinden in de buurt van zijn werk als engineer. Wat handig nou dat Mike een auto heeft waar we alle 4 inpassen! ;) Dus op uitnodiging van Nelson en David met Mike naar een reggae bar gereden. Bleek in het begin een beetje moeilijk op gang te komen, maar daar kwam later op de avond verandering in! De band droeg zelfs nog wat liedjes aan “the girls from the Netherlands” op! :)
Van het voornemen om vroeg naar bed te gaan omdat we de volgende dag vroeg op moesten voor de trein van 8.30 naar Miami kwam niet veel terecht…. Maar na 4 uur slapen zaten we wel allemaal in de trein! Op naar Miami! Na een uurtje met de trein in zuidelijke richting gereden te hebben en de wolken steeds donkerder te zien worden kwamen we in Miami aan. Omdat het regende hebben we eerst een rondje met de “metromover” gereden; een gratis, 1-wagons metro die boven de stad op palen rijdt. Na een rondje regende het nog steeds, dus besloten we uit te stappen bij een shoppingmall en even te gaan winkelen totdat de regen zou stoppen. Maar toen na 2 uur de regen nog niet gestopt was wilde we toch wel wat meer zien dan dezelfde winkels… Dus gingen we, met een 1 dollar poncho van de 1 dollar shop, vol goede moed de straat op. Regen bleef het toch wel… Downtown Miami en Little Havana bleken niet meer dan veel gekleurde laagbouw huizen en veeel palmbomen, en de stromende regen maakte het ook niet veel beter... Dus op naar Miami en South Beach (het zuidelijkste puntje van Miami Beach), waar het zowaar stopte met regenen! Zo konden we toch nog even genieten van het ontzettend mooie strand; superwit zand en heeeel zacht! Op de boulevard voelden we ons alsof we in een videoclip van 50 CENT waren beland, echt heel grappig; allemaal negers met dikke auto's, goud en diamant om hun tanden en sportschoenen die wat betreft kleur overeenkwamen met hun shirt. En de meisjes die hadden heel wat bezoekjes aan de plastisch chirurg gehad! Geweldig om mee te maken. Omdat we toch wel moe waren van vroeg opstaan en de hele dag lopen besloten we de laatste trein (20.36) terug te nemen en maar niet uit te gaan totdat we de eerste trein (van 4.28) weer konden halen.
Vrijdag zijn Sofie en Shanna met Mike om 5 uur 's ochends (!) naar de zonsopgang gaan kijken. De zon gaat namelijk in dit deel van Florida niet onder in de zee, maar komt op uit de zee. Toen Sofie en Shanna terugkwamen zijn ze nog even hun bedjes ingedoken, waarna ze rond een uur of 9 met Maike naar het strand gegaan. Ik had de behoefte om een beetje uit te slapen (tot 10 uur...). Helaas brak nog geen 2 uur nadat ik op het strand was het noodweer uit; regen, bliksem en onweer. Natuurlijk zijn we meteen van het strand gegaan en hebben we de rest van de dag lekker relaxed op de hotelkamer doorgebracht. ’s Avonds hebben we met onze grote vriend Mike bij de pizzeria gegeten. De ober keek ons nogal raar aan toen we allemaal een eigen pizza bestelden, want wat bleek, het is een “gourmet pizza”, wat betekend dat er een (of meerdere) pizza('s) in het midden van de tafel komen staan waar iedereen een stukje van kan pakken. Maar goed dat de ober ons gewaarschuwd had, want de pizza’s waren American size! Enorm dus! Maar wel heel lekker! Na het eten zijn we naar The Cove gegaan, een restaurant/bar aan het water waar een band reggae muziek speelden. Onze Braziliaanse vrienden hadden ons hier (natuurlijk) op gewezen en waren dan ook weer van de partij. Later die avond zijn we naar het nieuwe huis van Nelson gegaan (hij was zijn vorige huis uitgegooid, waar ie op de avond van de BBQ nog woonde). Dit nieuwe huis, of favela (huis in een sloppenwijk in Brazilie, zoals ie zelf zegt) was heel wat minder luxe, maar een stuk gezelliger. Een grote trap waar iedereen op ging zitten, Nelson die beneden aan de trap en later op het strand gitaar ging spelen maakte het “positive vibration” plaatje weer compleet!
Zaterdag was het gelukkig weer lekker weer! De wolken die er waren hadden we hard nodig, want de zon was ontzettend fel. Je voelde je huid gewoon wegbranden! Lekker veel in het water dus, want op dit laatste dagje strand moesten we elk zonnestraaltje meepikken! ’s Avonds met Mike (wie anders…) naar onze Braziliaanse vrienden in de sportbar van Deerfield Beach gereden, waar op TV vechtwedstrijden tussen Brazilianen en Amerikanen te zien waren. Na een uurtje getuige te zijn geweest van het breken van armen en het ontstaan van bloedneuzen en gescheurde wenkbrauwen vonden we het wel weer genoeg en hebben we afscheid genomen van de Brazilianen. We moesten immers om 4 uur 's nachts weg om het vliegtuig van 6 uur te halen. Mike waren we inmiddels een beetje zat (te overdreven Amerikaans enzo...), maar dat hij het geweldig zou vinden om ons midden in de nacht naar het vliegveld te brengen sloegen we natuurlijk niet af! ;) Om 3.15 hebben we hem dan ook wakker gebeld, waarna hij ons prima de luxe weg heeft gebracht. We waren zo op tijd (we hebben toch wel geleerd van die "final boarding call") dat we nog niet eens konden inchecken, maar toen we eenmaal via Memphis naar St. Louis vlogen waren we zo weer thuis.
Thuis in St. Louis.
Want thuis thuis komt nu toch wel heel dichtbij. Nog maar 4 nachtjes slapen voordat we vrijdag 2 juni met vlucht UA 908 vanuit Chicago om 9.10 in Amsterdam aankomen. Dubbele gevoelens hebben de boventoon (behalve bij Maike, die houdt het bijna niet meer om eindelijk Dirk weer te zien :)), maar we hebben allemaal het idee dat het zo goed is. We hebben 3 maanden heel intensief geleefd en alles eruit gehaald wat erin zat. Meer gedaan dan de meeste mensen die hier jaren wonen voor hun studie (volgens eigen zeggen) en veel geleerd. Op ergotherapiegebied, maar ook op het gebied van mensenkennis. Want ookal ben je arm of rijk, kom je uit Amerika of Brazilie, ben je "huricane hunter" of neuroloog, "positive vibration" helpt je om alles uit je leven te halen wat erin zit! Of zoals Bob Marley zingt: "Live if you want to live! That's what we want to give! Got to have a good vibe! Positive vibration, yeah! Positive!